Mercedes-Benz klasy G I został zaprezentowany po raz pierwszy w lutym 1979 roku.

 

Mercedes-Benz klasy G I (W460) – tył

 

Mercedes-Benz klasy G I (W461) – wersja pięciodrzwiowa

 

Mercedes-Benz klasy G I Cabrio (W460)

 

Mercedes-Benz klasy G I Pickup (W460)

Samochód nosił kody fabryczne W460, W461 oraz W462. Prace nad powstaniem klasy G rozpoczęto w 1972 roku. Celem Mercedesa było zbudowanie lekkiego, mocnego i terenowego auta przeznaczonego dla armii z maksymalnym poziomem bezpieczeństwa i komfortu. Koncern Daimler-Benz potrzebował do produkcji auta nowej fabryki. W tym samym roku podjęto rozmowy o współpracy pomiędzy spółką Daimler-Benz a Steyr-Daimler-Puch produkującą pojazd wojskowy z napędem 4x4 lub 6x6 o nazwie Pinzgauer^[1], a w 1973 roku podpisano umowę^[2]. W 1974 roku zaprezentowano pierwszy prototyp samochodu wykonany z drewna oraz rozpoczęto testowanie pojazdu na wymagających terenach: niemieckich zagłębiach, Saharze oraz Kole Podbiegunowym. W 1975 roku Mohammad Reza Pahlawi, szach Iranu zamówił 20 tysięcy samochodów terenowych dla swojego wojska. Następnie pojazd został zamówiony przez armie szwajcarską (Puch G-Class 230 GE^[3]), norweską, argentyńską oraz niemiecką policję i celników^[4]. W tym samym roku rozpoczęto budowę fabryki pod produkcję auta w austriackim Grazu, gdzie od 1979 roku pojazd wytwarzany jest ręcznie w prawie niezmienionej formie^[2]. Pojazd, który w dużej mierze przeznaczony miał być dla niemieckiej armii wbrew oczekiwaniom został zastąpiony Volkswagenem Iltisem^[2]. Jednak z tego powodu nie zaniechano prac nad projektem i w 1979 roku pierwsze 400 egzemplarzy pojazdu trafiło do niemieckich policjantów i celników. Kolejnymi odbiorcami były między innymi armie norweska, argentyńska oraz szwajcarska^[2].

Pierwsza oficjalna premiera wersji produkcyjnej pojazdu miała miejsce w lutym 1979 roku. Zaprezentowano dwie odmiany nadwoziowe (samochód terenowy i kabriolet) w dwóch rozstawach osi (SWB: 2400 mm; LWB: 2850 mm)^[2]. W tym samym roku wprowadzono na rynek pierwszą wersję klasy G oznaczoną fabrycznie numerem W460. Rok później wprowadzono do produkcji nieoszkloną wersję furgon popularnie zwaną van. W 1981 roku auto przeszło pierwszą modernizację. Wprowadzono do produkcji nowe silniki wyposażone w mechaniczne wtryski Boscha, a do listy wyposażenia dodatkowego dodano klimatyzację, automatyczną skrzynię biegów^[2], większy zbiornik paliwa, kratki osłonne na przednie reflektory oraz wciągarkę i fotele Recaro wraz z elementami wentylacji kabiny, a także aluminiowe obręcze kół. W 1985 roku do listy wyposażenia dodano blokadę mechanizmu różnicowego oraz centralny zamek i obrotomierz. W 1987 roku do wyposażenia standardowego pojazdu dodano wspomaganie kierownicy.

Konstrukcja^[2][edytuj | edytuj kod]

Konstrukcja pojazdu zakładała przede wszystkim dobrą dzielność w terenie. Ramę (skrzyniową) stanowiły poprzecznie wzmacniane profile wraz ze sztywnymi osiami, które gwarantowały dużą sztywność przy zginaniu i skręcaniu. Zastosowano także reduktor skrzyni biegów oraz mechanizmy różnicowe z możliwością ręcznej blokady obu osi.

Koncern Mercedes tworząc G-Klasę udowodnił, że można połączyć komfort podróżowania po drogach ubitych, ze świetnymi zdolnościami terenowymi. Osiągnięcie tego, było możliwe dzięki rezygnacji z tradycyjnych resorów piórowych na rzecz sprężyn śrubowych wraz ze stabilizatorem przedniej osi.

Silniki[edytuj | edytuj kod]

W460[edytuj | edytuj kod]

• GE 200 – R4 2.0 109 KM
• G 230 – R4 2.3 102 KM
• GE 230 – R4 2.3 125 KM
• GE 280 – R6 2.8 156 KM
• GD 240 – R4 2.4 D 72 KM
• GD 250 – R5 2.5 D 84 KM
• GD 300 – R5 3.0 D 88 KM

Wersje Worker, Professional, Greenline:

• G 270 CDI – R5 2.7 CDI 125 KM
• G 280 CDI – V6 3.0 D 183 KM
• G 300 CDI – V6 3.0 D 183 KM

W461[edytuj | edytuj kod]

• GE 230 – R4 2.3 125 KM
• GD 290 – R5 2.9 D 95 KM
• GD 290 TD – R5 2.9 TD 123 KM