Pierwsza generacja[edytuj | edytuj kod]
|
||
.JPG) Dodge Challenger I przed liftingiem |
||
| Producent | Dodge | |
| Projektant | Carl Cameron | |
| Zaprezentowany | Wrzesień 1969 | |
| Okres produkcji | 1969 – 1974 | |
| Miejsce produkcji |  Hamtramck Los Angeles |
|
| Następca | Dodge Challenger II | |
| Dane techniczne | ||
| Segment | pony car segmentu D | |
| Typy nadwozia | 2-drzwiowy kabriolet 2-drzwiowe coupé |
|
| Skrzynia biegów | 3-biegowa manualna 4-biegowa manualna 3-biegowa automatyczna TorqueFlite |
|
| Napęd | tylny | |
| Długość | 4860 mm | |
| Szerokość | 1930 mm | |
| Wysokość | 1290 mm | |
| Rozstaw osi | 2790 mm | |
| Liczba miejsc | 4 | |
| Dane dodatkowe | ||
| Modele bliźniacze |
Plymouth Barracuda | |
| Konkurencja | Chevrolet Camaro Ford Mustang |
|
.jpg)
.jpg)
|
||
 Dodge Challenger przed liftingiem |
||
| Producent | Dodge | |
| Projektant | Michael Castiglione Alan Barrington |
|
| Zaprezentowany | Grudzień 2007 | |
| Okres produkcji | od 2008 | |
| Miejsce produkcji |  Brampton |
|
| Poprzednik | Dodge Stratus Coupe | |
| Dane techniczne | ||
| Segment | pony car segmentu D | |
| Typy nadwozia | 2-drzwiowe coupé | |
| Skrzynia biegów | 6-biegowa manualna 4, 5 i 8-biegowa automatyczna |
|
| Napęd | tylny | |
| Długość | 5020 mm | |
| Szerokość | 1920 mm | |
| Wysokość | 1415-1450 mm | |
| Rozstaw osi | 2950 mm | |
| Masa własna | 1739 kg (SXT) 1860 kg (R/T) 1917 kg (Scat Pack) 1930 kg (SRT Demon) 2027 kg (SRT Hellcat) |
|
| Zbiornik paliwa | 68-84 l | |
| Liczba miejsc | 4-5 | |
| Bagażnik | 459 l | |
| Dane dodatkowe | ||
| Pokrewne | Chrysler 300 Dodge Charger Dodge Magnum Mercedes-Benz klasy E Mercedes-Benz klasy S |
|
| Konkurencja | Chevrolet Camaro Ford Mustang |
|
Historia i opis modelu[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
3 grudnia 2007 Chrysler rozpoczął subskrypcję na trzecią generację Challengera, której premiera odbyła się 6 lutego 2008 na Chicago Auto Show[1]. Dwudrzwiowe nadwozie typu coupé oparte zostało na płycie podłogowej LC (płyta podłogowa pochodziła z Mercedesa klasy E W210/W211) - była to skrócona konstrukcja LX znana z Chargera, Magnuma i Chryslera 300.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Przy konstruowaniu Challengera trzeciej generacji wykorzystano wiele podzespołów pochodzących od Mercedesa; elementy przedniego zawieszenia pochodziły od W220, tylnego zaś od W211, system kontroli trakcji ESP i 5 biegowa skrzynia biegów automatyczna również pochodziły od Mercedesa. Wszystkie egzemplarze rocznika 2008 wyposażone były w silnik Hemi V8 6,1 l o mocy 431 KM (317 kW) i maksymalnym momencie obrotowym 569 Nm zblokowany z 5-biegową automatyczną skrzynią biegów, nosiły oznaczenie SRT8[2]. Na rynku kanadyjskim lokalni dilerzy Dodge'a oferowali także limitowaną do 500 egzemplarzy wersję Challenger 500 (tylko w 2008), cechowała się ona bogatszym i bardziej spersonalizowanym wyposażeniem[2]. Łącznie wyprodukowano 7051 sztuk Challengera rocznika 2008, z tego 6400 trafiło na rynek USA, 500 do Kanady oraz 100 do Meksyku[2].
Od rocznika 2010 zaprzestano używania 4-biegowej przekładni automatycznej, została w całości wyparta przez 5-biegowy odpowiednik. Rocznik 2011 w podstawowej wersji dostępny jest z nowym silnikiem V6 3.6 Pentastar o mocy 309 KM (227 kW)[2]. Wariant SRT otrzymał nowy silnik V8 6.4 Hemi o mocy 477 KM (350 kW)[2]. Moc V8 5.7 Hemi wzrosła do 384 KM (282 kW)[2].
Challenger SRT8[edytuj | edytuj kod]
Produkcję limitowanej serii SRT8 z 2008 roku zakończono w lipcu 2009 roku. W sierpniu Dodge uruchomił pełną produkcję Challengera - do sprzedaży trafiły cztery warianty modelu: SE, SRT8, R/T i SXT (tylko Kanada). SRT8 w porównaniu z poprzednim rokiem został praktycznie niezmieniony - dodano jedynie opcjonalną 6-biegową skrzynię manualną, warianty SE i SXT oferowane były z silnikiem V6 3.5 o mocy 253 KM (186 kW), R/T zaś z V8 5.7 Hemi o mocy 375 KM (276 kW) i 5-biegowym automatem lub 380 KM (280 kW) i 6-biegową przekładnią manualną[2].
Challenger Hellcat[edytuj | edytuj kod]
Od 2015 roku na rynek została wypuszczona specjalna wersja o oznaczeniu Hellcat. Otrzymała ona ten sam silnik Hemi, jednak o krótszym skoku tłoka i z kompresorem. Pojemność skokowa wynosi 6,2l, moc 707 KM, moment obrotowy 881 Nm, prędkość maksymalna 320 km/h (199mph), a przyśpieszenie 0-100 km/h 3,7 s. Oferowana jest w wersji ze skrzynią 6-biegową manualną, lub 8-biegową automatyczną.
Silniki[edytuj | edytuj kod]
Sprzedaż (USA)[edytuj | edytuj kod]
| Rocznik | Poziom sprzedaży |
|---|---|
| 2008.75[3] | 7209 SRT-8 |
| 2009[3] | 8625 - SE/SXT 16 395 - R/T 9834 - SRT8 Łącznie: 34 854 |
| 2010[3] | 24 789 - SE/SXT 22 877 - R/T 10 156 - SRT8 Łącznie: 57 822 |
| 2011[3] | 12 562 - SE/SXT 8552 - R/T 5265 - SRT8 Łącznie: 26 379 |
.jpg)
Dodge Challenger I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1969 roku.
Dodge Challenger został zaprojektowany jako rywal dla Forda Mustanga i Chevroleta Camaro[1]. Chrysler miał w swojej ofercie jeszcze jeden pojazd oparty na płycie podłogowej E-body, był to nieco mniejszy Plymouth Barracuda. Zarówno Challenger jak i Barracuda dostępne były w wielu opcjach wyposażenia, gama jednostek napędowych zawierała prawie wszystkie silniki Chryslera z tamtego okresu[2]. Challengera określano jako nieco zbyt późną odpowiedź Dodge'a na Forda Mustanga i boom na pony cars[3]. Barracuda była określana jako konkurent Mustanga, Camaro i Firebirda, podczas gdy Challegner jako rywal dla Cougara i innych bardziej luksusowo wykończonych muscle cars[4][5].
Challenger ze swoim dużym rozstawem osi, większym nadwoziem i bardziej luksusowo wyposażonym wnętrzem (jak na segment pony car) był odpowiedzią na wprowadzony w 1967 roku pojazd Mercury Cougar, oba modele skierowane były do młodych i zamożnych klientów[6]. Rozstaw osi wynosił o ponad 5 cm więcej niż w Barracudzie, Challenger cechował się także zupełnie innym nadwoziem. Na liście wyposażenia dodatkowego znajdowały się m.in: układ klimatyzacji czy też podgrzewanie tylnej szyby[7].
Za stylistykę nadwozia odpowiadał Carl Cameron, zaprojektował on także wcześniej 1. generację Dodge Chargera. Przedni grill w Challengerze zaczerpnięty został właśnie z prototypu Chargera z 1966 roku. Challenger został stosunkowo dobrze przyjęty przez klientów (83 032 sprzedanych egzemplarzy pierwszego rocznika)[8], prasa motoryzacyjna krytykowała jednak moment wprowadzenia na rynek - segment pony cars chylił się powoli ku upadkowi. Po 1970 roku sprzedaż i produkcja zaczęła gwałtownie spadać, krótkie odbicie nastąpiło jeszcze w roku 1973. Ostatecznie produkcję pierwszej generacji zakończono w połowie 1974 roku. Łącznie sprzedano około 188 600 egzemplarzy pierwszej generacji[9].
Wersje wyposażenia[edytuj | edytuj kod]
Samochód dostępny był w czterech wariantach hardtop coupé: Challenger Six, Challenger V8, Challenger T/A (tylko 1970) i Challenger R/T[8]. Wariant R/T dostępny był także jako kabriolet (tylko w latach 1970 i 1971). Podstawowym źródłem napędu była benzynowa jednostka R6 225 (3,7 l). Gama silników V8 zaczynała się od 318 (5,2 l) o mocy maksymalnej 233 KM (172 kW). Oprócz tego dostępne były także motory V8 340 (5,6 l) i 383 (6,3 l) zblokowane domyślnie z 3-biegową manualną skrzynią biegów. Wersja 383 o mocy 294 KM (216 kW) dostępna była jednak wyłącznie z automatyczną skrzynią TorqueFlite. Opcjonalnie do każdej wersji silnikowej oferowano 4-biegową skrzynię manualną (wyjątek to R6 225 i V8 383 z 4-gardzielowym gaźnikiem).
Wersją nastawioną na sportowe osiągi była R/T (Road/Track). Z podstawowym silnikiem V8 Magnum 383 osiągała ona moc maksymalną 340 KM (249 kW); 304 KM (224 kW) dla rocznika 1971[8]. Opcjonalnie dostępne były większe jednostki: V8 Magnum 440 (7,2 l) o mocy 380 KM (280 kW), V8 440 Six-Pack o mocy 395 KM (290 kW) oraz V8 426 Hemi (7,0 l) o mocy 431 KM (317 kW)[8]. Rocznik 1970 R/T mógł zostać zamówiony w jeszcze bardziej luksusowej odmianie SE - skórzane obicia foteli, winylowy dach, mniejsza tylna szyba oraz centralna konsola[10].
Rocznik 1971 został nieznacznie odświeżony. Wprowadzono nowy silnik - V8 340 (5,6 l). V8 383 osłabiono do 304 KM (224 kW), V8 440 Six Pack osłabiono o 5 KM, całkowicie zrezygnowano z 440 Four Pack[9]. W pasie tylnym pojedyncze klosze lamp zastąpiono podwójnymi. Sprzedaż nowego rocznika była jednak o wiele niższa niż 1970[9]. Powstało około 30 000 egzemplarzy, w tym 4630 wersji R/T[9].
Dodge Challenger T/A (Trans Am) był homologacyjną odmianą pojazdu zbudowaną z myślą o udziale w Trans-Am Series. Do napędu służył silnik 340 Six Pack - trzy dwugardzielowe gaźniki zamontowane na aluminiowym kolektorze dolotowym[8]. Dodge szacował moc tej jednostki na 294 KM (216 kW)[8]. Na masce pojawił się większy wlot powietrza, za odprowadzanie spalin odpowiadał wydajniejszy układ wydechowy. Nabywca mógł wybrać skrzynię automatyczną TorqueFlite lub 4-biegową Hurst oraz wspomaganie kierownicy. Standardem były hamulce tarczowe na przedniej osi oraz wzmocniony układ zawieszenia[8].
W 1972 roku zaprzestano montażu wersji kabriolet, usunięto z listy wyposażenia dodatkowego większość elementów zwiększających komfort, zrezygnowano także z dużych silników V8. Wybór jednostek napędowych ograniczony został do: R6 225, V8 318 i V8 340 - w najmocniejszym wariancie generowała według normy SAE moc 243 KM (179 kW)[9]. Wszystkie silniki mogły zostać zblokowane z 3-biegową manualną skrzynią biegów, 340 także z 4-biegową. Na zewnątrz rocznik 1972 wyróżniał się nowym, szerszym przednim grillem[9]. Powstało około 26 000 egzemplarzy rocznika 1972[9].
W roku 1973 zakończono montaż jednostek R6 225 do Challengera pozostawiając w ofercie tylko dwie V8[9]. Poziom produkcji wzrósł do prawie 33 000 egzemplarzy[9]. Rok później V8 340 został zastąpiony przez V8 360 (5,9 l) o mocy 248 KM (183 kW)[9]. Rynek pony cars chylił się jednak ku upadkowi, toteż produkcję Challengera zakończono pod koniec kwietnia 1974 roku. Powstało około 16 000 egzemplarzy ostatniego rocznika[9].
Silniki[edytuj | edytuj kod]
- R6 3,2 l 198 KM
- R6 3,7 l 225 KM
- V8 5,2 l 318 KM
- V8 5,6 l 340 KM
- V8 5,9 l 360 KM
- V8 6,3 383 KM
- V8 7,0 l Hemi 426 KM
- V8 7,2 l RB 440 KM
Druga generacja[edytuj | edytuj kod]
|
||
 Dodge Challenger II |
||
| Inne nazwy | Mitsubishi Galant Lambda Mitsubishi Sapporo Mitsubishi Scorpion |
|
| Producent | Dodge | |
| Zaprezentowany | Grudzień 1977 | |
| Okres produkcji | 1978 – 1984 | |
| Miejsce produkcji |  Okazaki |
|
| Poprzednik | Dodge Challenger I | |
| Następca | Dodge Conquest | |
| Dane techniczne | ||
| Segment | sportowe segmentu D | |
| Typy nadwozia | 2-drzwiowe coupé | |
| Skrzynia biegów | 5-biegowa manualna 4-biegowa automatyczna |
|
| Napęd | tylny | |
| Długość | 4525 mm | |
| Szerokość | 1675 mm | |
| Wysokość | 1345-1355 mm | |
| Rozstaw osi | 2530 mm | |
| Dane dodatkowe | ||
| Konkurencja | Ford Mustang | |
Dodge Challenger II został zaprezentowany po raz pierwszy w 1978 roku.
Nazwa Challenger została użyta ponownie w roku 1978, Dodge zaczął pod nią sprzedawać na rynku Ameryki Północnej pojazd znany na japońskim rynku jako Mitsubishi Galant Lambda, a innych - jako m.in. Sapporo czy Scorpion. Dodge Challanger stał się tym razem klasycznym samochodem sportowym, z charakterystycznymi kanciastymi proporcjami. Wizualne różnice w stosunku do modelu Mitsubishi polegały na detalach.
W 1981 przeprowadzono delikatny facelifting, sprzedaż na rynku trwała do 1984 roku[11].
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
Do napędu używano wyłącznie benzynowych silników R4, w ofercie brakowało większych jednostek[11]. Pojazd standardowo wyposażony był w: hamulce tarczowe na przedniej osi (opcjonalnie także na tylnej), kubełkowe przednie fotele, obrotomierz, wskaźnik ciśnienia oleju i temperatury cieczy chłodzącej, wspomaganie kierownicy, elektryczne podgrzewanie szyb i inne[11].
Silniki[edytuj | edytuj kod]
- R4 1,6 l
- R4 2,0 l
- R4 2,6 l
-
Dodge Challenger 
Dodge Challenger przed liftingiemProducent Dodge Projektant Michael Castiglione
Alan BarringtonZaprezentowany Grudzień 2007 Okres produkcji od 2008 Miejsce produkcji BramptonPoprzednik Dodge Stratus Coupe Dane techniczne Segment pony car segmentu D Typy nadwozia 2-drzwiowe coupé Skrzynia biegów 6-biegowa manualna
4, 5 i 8-biegowa automatycznaNapęd tylny Długość 5020 mm Szerokość 1920 mm Wysokość 1415-1450 mm Rozstaw osi 2950 mm Masa własna 1739 kg (SXT)
1860 kg (R/T)
1917 kg (Scat Pack)
1930 kg (SRT Demon)
2027 kg (SRT Hellcat)Zbiornik paliwa 68-84 l Liczba miejsc 4-5 Bagażnik 459 l Dane dodatkowe Pokrewne Chrysler 300
Dodge Charger
Dodge Magnum
Mercedes-Benz klasy E
Mercedes-Benz klasy SKonkurencja Chevrolet Camaro
Ford MustangDodge Challenger – samochód sportowy typu pony car klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Dodge od 2008 roku.
Spis treści
Historia i opis modelu[edytuj | edytuj kod]
Dodge Challenger - tył
Dodge Challenger - po drugim liftingu
Dodge Challenger - tył po drugim liftingu
Dodge Challenger SRT Hellcat3 grudnia 2007 Chrysler rozpoczął subskrypcję na trzecią generację Challengera, której premiera odbyła się 6 lutego 2008 na Chicago Auto Show[1]. Dwudrzwiowe nadwozie typu coupé oparte zostało na płycie podłogowej LC (płyta podłogowa pochodziła z Mercedesa klasy E W210/W211) - była to skrócona konstrukcja LX znana z Chargera, Magnuma i Chryslera 300.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Przy konstruowaniu Challengera trzeciej generacji wykorzystano wiele podzespołów pochodzących od Mercedesa; elementy przedniego zawieszenia pochodziły od W220, tylnego zaś od W211, system kontroli trakcji ESP i 5 biegowa skrzynia biegów automatyczna również pochodziły od Mercedesa. Wszystkie egzemplarze rocznika 2008 wyposażone były w silnik Hemi V8 6,1 l o mocy 431 KM (317 kW) i maksymalnym momencie obrotowym 569 Nm zblokowany z 5-biegową automatyczną skrzynią biegów, nosiły oznaczenie SRT8[2]. Na rynku kanadyjskim lokalni dilerzy Dodge'a oferowali także limitowaną do 500 egzemplarzy wersję Challenger 500 (tylko w 2008), cechowała się ona bogatszym i bardziej spersonalizowanym wyposażeniem[2]. Łącznie wyprodukowano 7051 sztuk Challengera rocznika 2008, z tego 6400 trafiło na rynek USA, 500 do Kanady oraz 100 do Meksyku[2].
Od rocznika 2010 zaprzestano używania 4-biegowej przekładni automatycznej, została w całości wyparta przez 5-biegowy odpowiednik. Rocznik 2011 w podstawowej wersji dostępny jest z nowym silnikiem V6 3.6 Pentastar o mocy 309 KM (227 kW)[2]. Wariant SRT otrzymał nowy silnik V8 6.4 Hemi o mocy 477 KM (350 kW)[2]. Moc V8 5.7 Hemi wzrosła do 384 KM (282 kW)[2].
Challenger SRT8[edytuj | edytuj kod]
Produkcję limitowanej serii SRT8 z 2008 roku zakończono w lipcu 2009 roku. W sierpniu Dodge uruchomił pełną produkcję Challengera - do sprzedaży trafiły cztery warianty modelu: SE, SRT8, R/T i SXT (tylko Kanada). SRT8 w porównaniu z poprzednim rokiem został praktycznie niezmieniony - dodano jedynie opcjonalną 6-biegową skrzynię manualną, warianty SE i SXT oferowane były z silnikiem V6 3.5 o mocy 253 KM (186 kW), R/T zaś z V8 5.7 Hemi o mocy 375 KM (276 kW) i 5-biegowym automatem lub 380 KM (280 kW) i 6-biegową przekładnią manualną[2].
Challenger Hellcat[edytuj | edytuj kod]
Od 2015 roku na rynek została wypuszczona specjalna wersja o oznaczeniu Hellcat. Otrzymała ona ten sam silnik Hemi, jednak o krótszym skoku tłoka i z kompresorem. Pojemność skokowa wynosi 6,2l, moc 707 KM, moment obrotowy 881 Nm, prędkość maksymalna 320 km/h (199mph), a przyśpieszenie 0-100 km/h 3,7 s. Oferowana jest w wersji ze skrzynią 6-biegową manualną, lub 8-biegową automatyczną.
Silniki[edytuj | edytuj kod]
Sprzedaż (USA)[edytuj | edytuj kod]
Rocznik Poziom sprzedaży 2008.75[3] 7209 SRT-8 2009[3] 8625 - SE/SXT
16 395 - R/T
9834 - SRT8
Łącznie: 34 8542010[3] 24 789 - SE/SXT
22 877 - R/T
10 156 - SRT8
Łącznie: 57 8222011[3] 12 562 - SE/SXT
8552 - R/T
5265 - SRT8
Łącznie: 26 379
